start

DE UNIVERSELE STAD VAN ROSA

BIJ ROSA KATER

Men moet niet (be)oordelen op keuzes van iemand anders. Hokjes bestaan niet. Als iedereen elke dag dronken zou zijn zou iedereen eerlijk zijn.Er moet geen verplichting van keuze zijn. Deze zou ook niet opgelegd hoeven te worden.Want ook zonder keuze ben je uniek. Onderscheiden betekend niet uitsluiten. Verschillen betekend niet weg wuiven. Maandag is het vleesdag. Dinsdag is het vegetarische dag. Woensdag eten we vegan. En wat we de rest van de week doen moeten we zelf bepalen. Kies niet rechts, niet links maar het midden. Een beetje van alle 3. De wereld is 1 en niet 196. Men moet de essentie zoeken. Men hoeft niet het antwoord te weten. De weg ernaar toe is al genoeg. (Als het maar in een Ferrari is) Men moet aandacht hebben voor wat echt belangrijk is. De wereld is zo mooi, maar word lelijk gemaakt. Geniet. Kijk om je heen en geniet. Wij maken mensen hoe ze zijn. Wij maken de wereld hoe die is. De wereld heeft ons gemaakt. Dus misschien heeft de wereld het. Het antwoord. Of de weg. Het is niet aan ons. We leven en we gaan dood en dat staat vast. We leven maar we vergeten te leven. Wat is leven? Waarom moeten we daar een antwoord op weten? Leven is leven en wat dat is dat maakt niet uit maar wat je er mee doet is hetgeen dat uitmaakt. Zoet. Zuur. Mix it up. Like a cosmopolitan. Laat andere leven, zoals jij zou willen andere jou te laten leven. Ikke, ikke, ikke en de rest kan niet stikken. Kunstenaars hebben niet het laagste inkomen. Bankiers hebben niet het hoogste inkomen. Het hangt allemaal af van de schaal waarop je het weegt. Het gaat om de ervaring Niet altijd om het feit. Een feit hoeft geen feit te zijn. Niets is meer een ver van ons bed show. Dag in dag uit worden onze rechten geschonden. Dag in dag uit schenden we iemand anders’ rechten. Er is geen oplossing. Maar wel een andere weg. Tot je dood gaat weet je helemaal niets. Tot je geboren bent weet je alles. Alles of niets. Kosmos. Het leven is een schat. En jij ook. Zo mooi. Zo mooi. Zo mooi. Zo’n mooie zooi. Probeer iemand te raken zonder te emotioneren. Iets te laten zien. Iets wat niemand anders kan zien. Er is geen twee strijd. Maar een wij-strijd. Ik denk dus ik besta soms even niet. Als we wat meer zouden denken. Om de mensen. En de wensen. Iedereen kan het best een beetje zijn dan een kleine groep helemaal. Respect. Dat is iets wat we allemaal willen. Een mening heb ik niet, dus ik besta niet. Ik heb er geen mening over dus juist daarom besta ik meer dan anderen. Het maakt niet uit, als ik het niet belangrijk vind.Laat me. Mezelf zijn. Heb hoop lief als hetgeen dat altijd aanwezig zou zijn. Het kan beter maar het komt goed.Het komt goed.En dat is het al.

A
MANIFESTO BIJ
ROSA KATER

ARTIKEL

EDITORIAL

DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US

DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US
DON'T LOCK US

Ik lag in bed. Alleen in bed. Een beetje met mijn telefoon te klieren. En toen kwam er weer zo’n propaganda beeld voorbij over dat ik als ik koemelk drink een moordenaar ben. Waarom? Amandelmelk drink ik ook weleens hoor. Maar daar gaat het niet om. Moe ben ik, erg moe van mij steeds te moeten verdedigen voor mijn keuzes en mijn standpunten. In een wereld anno 2019 zijn we zo gefixeerd op het ik. Men kan spreken van een enorme toename aan individualisme. Zo extreem dat we door deze toename een vorm van collectivisme denken te hebben. Ons eenzaamheid laat ons warmte voelen. We zijn allemaal alleen, zo alleen, dat we dat samen kunnen zijn. Ben ik dan de enige die dit voelt? Die het oke vindt als je een crimineel bent, maar het ook oke vind als je een huis moeder bent. Zo lang jij mij niets aan doet en ik jou niet zijn we cool. Maar is dat cool? Moet ik per se een mening vormen en die uiten. Vaak denk ik gewoon, ik weet het niet, maar ik zie het wel, het komt goed. Een steentje probeer ik bij te dragen aan iedereen door niet afkeurend te reageren op de keuzes die ze maken. En ze zelfs te helpen of soms met ze mee te doen. Je moet het zo zien. De eene keer ben ik China en de andere keer ben ik Amerika. De eene keer ben ik Belgie en de andere keer ben ik Duitsland, alhoewel ik gewoon een echte Amsterdammer ben voel ik me soms of ik het allemaal ben. De hele wereld. De hele kosmos. Soms kan ik het allemaal aan. Dat gevoel. Ken je dat? Zo’n geluksmomentje dat ik blij ben dat ik besta. Dat je trots bent op jezelf. Dat je weet dat je het gaat maken. Of niet, en ook dan komt het goed. Maar dat je door dat kleine momentje, op je scootertje in de zon, muziekje aan gewoon eventjes kippenvel krijgt. Je vergeet gewoon even al die meningen om je heen. Al die ruzie. Al die haat. Al het commentaar. Al je onzekerheden. Al was ik Marokaans, Turks, Joods. Al was ik rijk of arm. Dat gevoel dat je gewoon geen mening hebt. Mijn grootste wens is dat ik dat voor altijd kon voelen, gewoon vanuit me zelf. Een soort kosmische kracht lijkt het wel.

En dat is nou net waar het bij het kosmopolitisme om draait. Het gevoel voor een groter iets. Genieten. Een gevoel dat je het allemaal bent en kent. Kosmos. Alhoewel het steeds hipper en bekender word, alsof het nieuw is was er al een grote meester die kosmopolitische levensovertuigingen had: Kant, Emanuel kant. Hij wordt als een van de eerste kosmopolieten verkondigd. ‘Met de toename van de gemeenschap onder de volkeren van de aarde is het nu zover gekomen, dat de schending van het recht op één plaats van de aarde overal wordt gevoeld. Aldus Kant. Deze uitspraak van kant wordt pas werkelijkheid bij de val van de Muur en de komst van het internet en de hier bijkomende social media. Men spreekt ook wel van de zogenaamde ‘flatteners’. Die het mogelijk maken om kennis te hebben van iemand anders’ gedachtes en gevoelens. Na al deze eeuwen lijkt het kosmopolitische leven nu pas echt te beginnen, door de aanslag 9/11 en de invallen in Irak in 2003 zijn we bewust geworden van de angst voor terrorisme. En ook al gebeurd het aan de andere kant van de wereld. Bang zijn we met zijn allen. We voelden destijds hier dezelfde pijn als in Amerika op 11 november. Door deze verschrikkelijke daden, gevoed door angst krijgen we een steeds meer samenhorig gevoel. Maar we zijn zeker niet allemaal kosmopoliet. Als we allemaal een beetje kosmopoliet zouden zijn, in plaats van veel mensen dit voor de volle 100% zijn, schieten we naar mijn mening al een stukje op.

Volgens Fine is het kosmopolitisme goed om op een bepaald niveau ‘mogelijkheden en noodzakelijkheden van onze tijd’ onder de loep te nemen. Hierbij spreken we niet van ordinair geschreeuw over de televisie en wie er volgens zijn of haar standpunt wel of niet gelijk heeft. Nee, mensen op kosmopolitisch niveau zouden moeten kunnen incasseren. In een ander verplaatsen. Water bij de wijn doen. Een nette, volwassen discussie dus. In tegenstelling tot wat er hedendaags vaak gebeurd, lijken alle volwassenen kinderen.

‘We leven níet in een kosmopolitische tijd, maar we leven in een tijd van kosmopolitisme. Zoals het er nu voorstaat, hebben we nog een lange weg voor ons. Maar er zijn heldere aanwijzingen dat de weg open ligt voor een kosmopolitische toekomst, althans zo lang er geen kunstmatige ingrepen worden gedaan om deze te voorkomen.’ - Fine, A.w

INTERVIEW // DOCU

INTERVIEW

DOCU